وبلاگ رسمی مرتضی عابدپور لنگرودی

مشوشم، شبیه صبح شنبه امکرختیِ فضای ظهر کافه امچرا کسی توجهی نمی کندکه ناامید نیستم... کلافه امچقدر سعی کرده ام نشان دهمکه خسته نیستم، ادامه می دهمکه راضی ام به روزمرگی... ولیدوباره داد می زند قیافه امهمیشه فکر می کنم که دیگران به چشم چی به من نگاه می کنند؟درست یا غلط، خلاصه هرچه هستهمیشه فکر می کنم اضافه امهمیشه خنده های خشک مرضیهمرا به سمت مرگ پرت می کنندو کودکی من کنار مرضیهجنازه می شوند در ملافه امنشانه های آخرالزمانی امپناه می برم به رخ ندادنمحقیقتی ست آشناییِ تو کهظهور کرده بود در خرافه ام + نوشته شده در سه شنبه یازدهم اردیبهشت ۱۴۰۳ ساعت 6:39 توسط مرتضی عابدپور لنگرودی  |  وبلاگ رسمی مرتضی عابدپور لنگرودی...